Ο Κούν δε διδάσκει το αρχαίο δράμα με προδιαμορφωμένη σκηνοθετική αντίληψη. Το κάθε έργο το δουλεύει σαν αυθύπαρκτο κείμενο. Τις συναισθηματικές ακτινοβολίες που του στέλνει το κείμενο, όταν το μελετά ή το δουλεύει, τις υλοποιεί σε συγκεκριμένες αισθητικές αντιλήψεις και μ` αυτές χτίζει το μοντέλο του. Πρόκειται για ηθελημένο πειραματισμό ποιότητος. Και καθώς το μοντέλο δεν ισχύει παρά για ένα μόνο έργο, και όχι για το αρχαίο δράμα γενικά, η κάθε του διδασκαλία πάντοτε αιφνιδιάζει. Αιφνιδιάζει και πετυχαίνει όπως έγινε με τους `Πέρσες` του Αισχύλου ή τους `Όρνιθες` του Αριστοφάνη. Ερμηνείες ανεπανάληπτες. Αιφνιδιάζει όμως και αποτυχαίνει. Όπως έγινε στην προκειμένη παράσταση. (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
