Η λυρική ποίηση των ελλήνων δεν γεννήθηκε ξαφνικά. Στο έπος - και πριν απ` αυτό - υπάρχουν βαθειές και μακρινές ρίζες, που δένουν την επώνυμη λυρική δημιουργία με μια διάχυτη, απρόσωπη λαϊκή λυρική διατύπωση: ο θρήνος, ο παιάν, η `γνώμη` και η παραίνεση, το τραγούδι γενικά (της δουλειάς, του πόνου ή της χαράς), ο ύμνος κ.τ.λ. μαρτυρούνται ποικιλοτρόπως πολύ πριν από τον αποφασιστικό 7ο αιώνα π.Χ. Η λυρική ποίηση κατανοείται κυρίως από την αντιδιαστολή και την αντίθεσή της προς το έπος: το μικρό, σύντομο ποίημα αντί του μεγάλου έπους· ο βασικός χαρακτήρας της είναι υποκειμενικός σε αντίθεση προς την καθαρά αντικειμενική και περιγραφική επική ποίηση· το «εδώ», το «τώρα» και το «πλησίον» αποτελούν τον πυρήνα του λυρικού ποιήματος σε αντίθεση προς το «εκεί», το «τότε» και το «μακριά» της επικής αφηγήσεως· τώρα προβάλλεται ο άνθρωπος, ως άτομο που πάσχει, αγωνίζεται και δρα μέσα στο κοινωνικό του περίγραμμα, και όχι οι ηρωικές μορφές του παρελθόντος. [. . .]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]