Ανάμεσα στα αναπτυσσόμενα διάσπαρτα οικήματα της γενικευμένης πόλης, του νέου αστικού πολιτισμού, η φύση επιστρέφει στην αρχέγονη ερημοποιημένη της μορφή και η καλλιεργημένη κάποτε γη μετατρέπεται σε αρχέγονο, προανθρώπινο πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Σε αυτή την ιστορική στιγμή, σε αυτή την περάτωση -ύστερα από χιλιάδες χρόνια πολιτισμού- της φυσικής καλλιέργειας επισυμβαίνουν μικρά και ασήμαντα περιστατικά, όπου ο αποχωρισμός είναι ένα βίωμα προσωπικό, μια ρωγμή ανάμεσα σε ανθρώπους που τους συνδέει η συγκίνηση της ερωτικής στιγμής, τους συνδέουν τα ίδια τους τα σώματα, ως κατεξοχήν ενεργό τοπίο και απομεινάρια του, τα ίδια αυτά. Οι φωτογραφίες του Νίκου Δανιηλίδη από τα ελλαδικά τοπία εκλαμβάνονται ως εικόνες αποχαιρετισμών. Κι ο ίδιος με τις παντοειδώς ριψοκίνδυνες αποστολές του στους δρόμους, στον αέρα και στις θάλασσες εκφράζει ενεργητικά ένα μη αναστρέψιμο αίσθημα νοσταλγίας. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]