Στην παρούσα μονογραφία επιχειρείται η ανίχνευση των σχέσεων του ελληνικού κινηματογράφου με το θέατρο. Πρόκειται για μια σχέση που διακατέχει ολόκληρη την ιστορία της ελληνικής οθόνης, από τη «Γκόλφω» (1914) του Μπαχατόρη έως το «Βυσσινόκηπο» (1999) του Κακογιάννη. Κατά τη συγγραφή της μελέτης, είχα κατά νου ως πιθανό αποδέκτη της έναν αναγνώστη-εραστή του ελληνικού κινηματογράφου και έναν εξειδικευμένο μελετητή, που θα αναζητούσε ερεθίσματα για παραπέρα ανίχνευση του ερευνητικού αντικειμένου. Έτσι αποπειράθηκα τη μείξη στοιχείων θεωρίας και την ιστοριογραφικού χαρακτήρα καταγραφή με την επιμερισμένη σε ενότητες αφήγηση αυτής της σχέσης. Αναζήτησα τη διασταύρωση θεάτρου και κινηματογράφου σε ποικίλες συνθήκες, τόσο στις απόπειρες διασκευής του αρχαίου δράματος και στον τεράστιο όγκο της θεατρογενούς ελληνικής φαρσοκωμωδίας όσο και στην αναζήτηση της θεατρικότητας στις ταινίες του Νέου Ελληνικού Κινηματόγραφου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]