Κάθε προσέγγιση στον υπερρεαλισμό μας υποχρεώνει να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας ορισμένα στοιχεία που είναι σύμφυτα με τη γένεση και την τύχη του σε σημαντικό αριθμό ευρωπαϊκών λογοτεχνιών, και που συναρτώνται άμεσα τόσο με την ατομική καλλιτεχνική δημιουργία όσο και με την κοινωνική διάστασή της. Ειδικότερα, η συγκριτική ανάγνωση ελληνικών και γαλλικών υπερρεαλιστικών κειμένων, που προτείνεται εδώ, θέτει μια σειρά προβλημάτων που έχουν άμεση σχέση με την πρόσληψη όχι απλώς ενός λογοτεχνικού (και καλλιτεχνικού) κινήματος, αλλά και μιας συγκεκριμένης στάσης απέναντι στην τέχνη και τη ζωή. Σκοπός ακριβώς του βιβλίου αυτού είναι η συστηματική εξέταση κειμένων που αρθρώνονται γύρω από τέσσερεις μορφές της υπερρεαλιστικής τεχνικής: αυτόματη γραφή, μαύρο χιούμορ, τρελός έρως και αντικειμενικό τυχαίο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]