Αν και τα Βαλκάνια δεν αποτελούν πλέον την `πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης`, είναι σαφές ότι δεν έχουν εξελιχθεί ακόμη σε υπόδειγμα περιφερειακής σταθερότητας, ανάπτυξης και συνεργασίας. Οι πολεμικές συγκρούσεις έχουν μεν τερματιστεί εδώ και αρκετά χρόνια, αλλά παραμένουν ορισμένες εστίες έντασης, καθώς και διμερείς διαφορές ανάμεσα σε χώρες της περιοχής, με σημαντικότερες το Κοσσυφοπέδιο, το μέλλον της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και τη διαμάχη Ελλάδας-ΠΓΔΜ για το ζήτημα της ονομασίας. Θα πρέπει, βεβαίως, να γίνει αναφορά στην ένταξη Βουλγαρίας και Ρουμανίας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, καθώς και Αλβανίας και Κροατίας στη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Η ένταξη της Κροατίας στην ΕΕ λογικά δεν θα καθυστερήσει πολύ, ενώ η ενταξιακή πορεία των υπολοίπων χωρών των Δυτικών Βαλκανίων θα είναι σαφώς μακρύτερη χρονικά, τόσο λόγω των προβλημάτων της περιοχής, όσο και της `διευρυνσιακής κόπωσης` (enlargement fatique) της ΕΕ. Είναι αρκετά ακόμη τα στοιχεία που συνθέτουν το βαλκανικό παζλ. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα δικαιώματα των μειονοτήτων, το οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά καθώς και την πορεία της διαδικασίας εκδημοκρατισμού.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
