Τα περισσότερα θεατρικά κείμενα, και ιδιαίτερα όσα περιλαμβάνονται στον Α' τόμο αυτής της έκδοσης, έχουν υποστεί διορθώσεις. Αφορούν όλες στην απάλειψη εξόφθαλμων δραματουργικών λαθών στα οποία με παγίδεψε η τότε απειρία μου (πολυλογίες, παλιλογίες κλπ.). Στο πιθανό ερώτημα (που θα το θεωρούσα και εύλογο) «πώς αντιμετωπίζω σήμερα αυτά τα κείμενα» θα απαντούσα ότι έχω μετακινηθεί αρκετά έως και πολύ από τον τρόπο γραφής τους. Η βασανιστική αυτοκριτική, η αδηφάγος αμφιβολία, εντέλει οι ίδιες οι ανάγκες της θεατρικής γραφής που εντείνονται και πολλαπλασιάζονται και δεν ικανοποιούνται εξακολουθητικά με τους ίδιους τρόπους, με οδήγησαν σιγά σιγά σε μια μετακίνηση από το κανονικό και οικείο στο μη κανονικό και ανοίκειο. Η τάση πρέπει να υπέβοσκε, σήμερα όμως, που την έχω βεβαιώσει, μου είναι αδύνατον να κάνω φιλάρεσκους κύκλους γύρω από το οικείο. Επιζητώ τα έγκατα των πραγμάτων, εκεί που οι λογής συμβάσεις –θεματολογικές και μορφολογικές– προσκαλούν στην αναπόφευκτη ανατροπή τους. Αυτή η (προσωπική μου) πραγματικότητα δεν σημαίνει βέβαια αποκήρυξη εκείνου του τρόπου γραφής, αυτό να λέγεται. Μερικά μάλιστα από τα δείγματά του θα επιθυμούσα να ξαναδώ στη σκηνή, όχι όμως ως φωτοαντίγραφα της πρώτης σκηνικής τους παρουσίασης. (Για παράδειγμα: Ο γάμος, Η γυναίκα του Λωτ, Θεατές, Ορθός λόγος...).

Γενικώς, πρέπει να παραδεχτώ, βρίσκομαι σε διαρκή αναζήτηση και συνεπώς σε αδιάλειπτη αυτοαναίρεση. Για να το πω αλλιώς, δεν πιστεύω ότι είμαι συγγραφέας επειδή έγραψα, αλλά επειδή θα γράψω. (Μάριος Ποντίκας)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης της έκδοσης]