Τα σωζόμενα αποσπάσματα ενός από τους πολυγραφότερους συγγραφείς της αρχαιότητας. Οι βασικές διδασκαλίες του (Κύριαι δόξαι) και οι επιστολές που συνοψίζουν τις θεωρίες του στη φυσική και την ηθική. Το 10ο βιβλίο του Διογένη Λαέρτιου.
Ο Επίκουρος, από τον Αθηναϊκό δήμο του Γαργηττού, γεννήθηκε το 341 π.Χ. Ως παιδί έζησε στη Σάμο, όπου ο γραμματοδιδάσκαλος πατέρας του μετανάστευσε ως κληρούχος. Νωρίς φανέρωσε την κλίση του στην φιλοσοφία και ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τη θεωρία του Δημοκρίτου. Ακολούθησε τους γονείς του στις μετακινήσεις τους, για να εμφανιστεί το πρώτον ως δάσκαλος της φιλοσοφίας στη Λάμψακο. Το 306-305 π.Χ. εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα· αγόρασε έναν μικρό κήπο κι εκεί ίδρυσε τη σχολή του, που εξ αυτού ονομάστηκε «Κήπος», η οποία απέκτησε σύντομα μεγάλη φήμη. Στον «Κήπο» συνέρευσαν μαθητές, Έλληνες και ξένοι, άνδρες και γυναίκες, που περιέβαλλαν τον φιλόσοφο με θρησκευτική σχεδόν αφοσίωση και σεβασμό. Η συμβίωσή τους όμως καθώς και η περί ηδονής διδασκαλία του φιλοσόφου παρερμηνεύτηκαν και η σχολή του κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε. Ο Επίκουρος πέθανε το 270 π.Χ. και με τη διαθήκη του κληροδότησε τη σχολή στους μαθητές του, οι οποίοι διαφύλαξαν αναλλοίωτη τη διδασκαλία του. Από το μεγάλο σε έκταση έργο του σώζονται λίγα αποσπάσματα, ενώ σώζονται επίσης τα κείμενα τριών επιστολών του και της διαθήκης του.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]