Το ερώτημα που εδώ και χρόνια μοιάζει ν` απασχολεί τον Μιχαήλ Μήτρα είναι, σχηματοποιημένο, το εξής: «Μπορούν οι συμβατικές μορφές λογοτεχνίας να εκφράσουν αποτελεσματικά τη σύγχρονη πραγματικότητα; Με άλλα λόγια: μπορεί ένας συγγραφέας του 1990 να εκφράζεται με τον τρόπο που εκφραζόταν ένας συγγραφέας του 1930 ή και του 1960 ακόμη;» Κρίνοντας από το έργο του, ξέρουμε ότι ο Μιχαήλ Μήτρας απαντά αρνητικά στο ερώτημα αυτό (. . .). Βέβαια, αν σκεφτεί κανείς πως μια τέτοια «αδιάλλακτη» στάση εξακολουθεί να υποστηρίζεται σήμερα - σε μια εποχή όπου οι μεταμοντερνιστές θριαμβολογούν για το «θάνατο του μοντερνισμού»- η λογοτεχνική άποψη του Μιχαήλ Μήτρα εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως πρόκληση άνευ αντικειμένου! Είναι όμως έτσι; Είμαστε βέβαιοι πως σήμερα η λογοτεχνία (η τέχνη, γενικότερα) δεν χρειάζεται την έρευνα και τον πειραματισμό; Μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι παραπάνω ιδιότητες έπαψαν πλέον να είναι συνυφασμένες με τη δημιουργική περιπέτεια; (. . .) Η λογοτεχνία του Μιχαήλ Μήτρα έρχεται να τροφοδοτήσει (. . .) το διάλογο γύρω από το πολυσυζητημένο ζήτημα της παράδοσης και της ανανέωσης στην τέχνη (. . .).

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]