Το βιβλίο αυτό προτείνει μια διαφορετική διδακτική προσέγγιση της ανθρωπολογίας. Υποστηρίζει πως η εθνογραφία μπορεί να αποτελέσει μια μορφή βιωματικής μάθησης και συγχρόνως μέθοδο καλύτερης κατανόησης της επιστήμης. Η διδασκαλία της σαφώς γίνεται στην αίθουσα, τον τόπο διεκπεραίωσης του μαθήματος, αλλά ο ανθρωπολόγος / εθνογράφος οφείλει επίσης να βρίσκεται σε άμεση επαφή με το αντικείμενο έρευνας με τη συμμετοχή του σε ασκήσεις επιτόπιας έρευνας, με την `έρευνα πεδίου`. Η ανθρωπολογία μπορεί να συμβάλλει στην κατάρτιση των μελλοντικών εκπαιδευτικών και να παρέμβει σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Και αυτό διότι η σημερινή πολυφωνική σύνθεση του σχολείου προϋποθέτει εκπαιδευτικούς με εθνογραφική κατάρτιση, που θα συμβάλουν στον διαπολιτισμικό διάλογο στο σχολικό περιβάλλον. Επομένως, η εθνογραφική προσέγγιση της εκπαίδευσης αναδεικνύεται σε κεντρικό ζητούμενο. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]