`Δούλον τόδ` έστιν, μη λέγειν α τις φρονεί`. Τάδε έφη Ευριπίδης, ότι δηλαδή είναι ίδιον των δούλων να μην λένε εκείνα που σκέπτονται.
Θα μπορούσε να πει κανείς το ίδιο για τις Δούλες του Ζενέ, ή για τον ίδιο τον Ζενέ, αυτόν τον υπηρέτη δύο αφεντάδων, του `καλού` και του `κακού`, ή της `αλήθειας` και του `ψέμματος`, που εναλλάσσονται στο έργο του και στην ζωή του -αλλά και στην ζωή μας- σαν διαβολικοί ή αγγελικοί Εωσφόροι;
Κανένας δεν γεννιέται με την θέλησή του, δούλος (λέει κάποιος άλλος, λιγώτερο ποιητής), ή και ελεύθερος -θα προσέθετα εγώ- ή και, γιατί όχι, ελευθερόδουλος; Κατά την ρήσιν `ουδείς εκών κακός`, και κατά την ιδικήν μου κρίσιν πάλι, εν είδει παραλλαγής, `ουδείς εκών καλός`.
Κι όμως στην φύση, οι βασίλισσες δεν γεννιούνται βασίλισσες, και οι δούλοι, δούλοι, και οι κηφήνες, κηφήνες; Τι κι αν κανένας τους, δεν είναι ελεύθερος; Κι όλοι και όλες τους, δεν είναι δούλοι, μέσα στην κόλαση ή τον παράδεισο, όπου τους έχουν βάλει; Άλλο τώρα ποιος τους έχει βάλει. Ίσως αυτός, που οι άνθρωποι αποκαλούν Θεό, θεά τύχη ή αθέατη ατυχία. [...]
