Επικεντρωμένη στην περίοδο, από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα ως τις αρχές της δεκαετίας του ’90, η παρούσα ανθολογία κάνει μια προσπάθεια να προσεγγίσει με μια ιδιαίτερη και πολύ συγκεκριμένη αντίληψη, ένα μεγάλο κομμάτι του κορμού της νεότερης αμερικανικής ποίησης. Η ποίηση αυτή, κυρίως στις δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, επηρέασε, ή καλύτερα, κλόνισε τις βάσεις της νεοτερικής ποιητικής γραφής σε παγκόσμιο επίπεδο σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν παντού έκτοτε η πλειονότητα των δειγμάτων της σύγχρονης ποίησης βαρύνεται ή έχει σοβαρά εμβολιαστεί με κάποια δόση «αμερικανισμού».
[...] Όπως θα διαπιστώσετε μέσω αυτής της ανθολογίας, διόλου λίγοι δεν ήταν οι Αμερικανοί ποιητές που, κατά την διάρκεια μίας πλατιάς περιόδου όπου η ποίηση θεωρείτο καλή υπό την βασική προϋπόθεση πως `ήταν ικανή να σχετιστεί με την σύγχρονη ανθρώπινη κατάσταση`, μαιμάκτες εκείνοι, ολοκλήρωσαν την `διείσδυση` μέσα της. Αναμενόμενη ήταν λοιπόν από κάποιους η άρνηση και φυσικό το επακόλουθο να ακουστούν περισ-σότερα κλάματα και κραυγές, παρά προσευχές και λιτανείες. Σε ένα άλλο σχετικό μου κείμενο έχω επισημάνει το εξής: `Η ποίηση δεν αποτελεί μέρος του διακόσμου του ανθρώπινου σύμπαντος, ούτε και είναι η ιέρεια της εξιλέωσης των πληγών του. Είναι η έσχατη εξομοίωση της καταστροφής και της δημιουργίας του`.
Η ποίηση αναζητεί μονίμως την δική της φωνή, και μόνο μέσω της ποιητικής έκφρασης θα σταθεί δυνατή και η κατάκτηση μίας συνολικής, εσωτερικής, πνευματικής οργάνωσης: της πειθαρχίας των άκρων, (Παρελθόν και Μέλλον) που σώζει.
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]