Το πρακτικό και το θεωρητικό περιεχόμενο των νέων μορφών της παραγωγής και της οργάνωσης, κατά την περίοδο της εκβιομηχάνισης μέχρι σήμερα, υποβαθμίζεται αισθητά χωρίς τη συνειδητή αναφορά μας στις τέσσερις τουλάχιστον μεγάλες μορφές της κοινωνιολογικής σκέψης: τον Μαρξ, τον Weber, τον Durkheim και τον Parsons. Κάθε ανάλυση των διευθυντικών και οργανωτικών προβλημάτων του καιρού μας φωτίζεται ιδιαίτερα από τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις αυτών των κλασικών μορφών της κοινωνικής οργάνωσης. Αν και τις απαντήσεις τους, πάνω σε μια σειρά από καίρια θέματα που απασχολούν τη λειτουργία και την εξέλιξη των κοινωνιών, δεν θα πρέπει να τις δούμε ως τελεσίδικες, ωστόσο αποδεικνύονται σήμερα απαραίτητες για την κατανόηση των σύγχρονων μορφών της ταξικής πάλης, της κοινωνικής οργάνωσης και της πολιτικής δράσης του σύγχρονου ανθρώπου. Μέχρι σήμερα είναι πολλοί αυτοί που καταπιάνονται με την ανάλυση του Weber, χωρίς να λάβουν υπόψη τη στενή σχέση ανάμεσα στο έργο του και στο έργο των μεγάλων αυτών μορφών της δυτικής διανόησης. Μια τέτοια, όμως, αντιμετώπιση έχει ως αποτέλεσμα να χάνεται ένα μεγάλο μέρος από το φιλοσοφικό στοχασμό και τον επιστημολογικό προσανατολισμό της βεμπεριανής σκέψης. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της γένεσης και της εξέλιξης του καπιταλιστικού φαινομένου. Η σύγκριση και η σύγκρουση, λοιπόν, των τεσσάρων αυτών διανοητών μας αποκαλύπτει ένα σημαντικό μέρος της δυτικής σκέψης στο χώρο της κοινωνικής επιστήμης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]