Δεν παράγουμε σχεδόν τίποτε ως χώρα. Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε.
Ο ελληνικός καπιταλισμός είναι στρεβλός, υπανάπτυκτος και εξαρτημένος. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εργατική τάξη. Για όλα φταίνε οι συντεχνίες. Μετά τη μεταπολίτευση η επικράτηση της αριστερής ιδεολογίας υπήρξε μοιραία, ενοχοποιώντας τον ιδιωτικό τομέα, την επιχειρηματικότητα και το κέρδος. Η ανταγωνιστικότητα εξαρτάται καθοριστικά από το εργατικό κόστος.
Το μεγάλο κράτος βρίσκεται στη ρίζα της `ελληνικής` κρίσης. Είμαστε χαμένοι εκτός ευρώ· η διαπραγματευτική μας δύναμη είναι μηδενική. Αυτά και άλλα πολλά `αυτονόητα` του κυρίαρχου λόγου, ως εκ τούτου και της δημόσιας συζήτησης στην Ελλάδα, κρίνονται και ερευνώνται στο ανά χείρας βιβλίο. Όχι ως μια φιλολογική ενασχόληση ορισμένων σχολιαστών που ενδιαφέρονται για την `αλήθεια`, αλλά ως τμήμα μιας ενεργής και ανελέητης κοινωνικής σύγκρουσης από την πλευρά των κυρίαρχων.
Στην καρδιά ενός ολοκληρωτικού κοινωνικού πολέμου, κατά τον οποίο φαίνεται να διακυβεύεται η μοίρα της εργαζόμενης ανθρωπότητας, όλοι επιλέγουν πλευρά. Η ανοιχτή, δημοκρατική και επιχειρηματολογημένη συζήτηση επιχειρείται να θεωρηθεί επικίνδυνη πολυτέλεια` κατάλληλη για άλλοτε, όχι, όμως, σε αυτήν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για το έθνος, για την πατρίδα, για το σύστημα -για κάθε έθνος, για κάθε πατρίδα, για το ένα σύστημα. Έχουν δίκιο· δεν είναι πολυτέλεια, είναι όμως πολύ επικίνδυνη.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
