Αυτό που εκπλήσσει τον Έλληνα αναγνώστη της ποίησης του Καρντούτσι, είναι το εύρος και το βάθος της ελληνικής του παιδείας. Μόνο για τον Όμηρο συμπεριέλαβα εδώ τέσσερα ποιήματά του, ενώ αναφορές του σε αυτόν υπάρχουν σε δεκάδες άλλα μαζί με ποιήματα για τον Απόλλωνα, την Ελληνική Επανάσταση, τις Μούσες, κλπ.
Ο Καρντούτσι πίστευε σε αυτό που είχε πει πέντε αιώνες πριν ο Φραγκίσκος Πετράρχης, ο άλλος μεγάλος Ιταλός ποιητής της Αναγέννησης: η αναδιοργάνωση του σύγχρονου κόσμου πρέπει να γίνει βάσει της ελληνο-ρωμαϊκής παιδείας. Γι` αυτό ο Καρντούτσι ήταν μέγας πολέμιος της θρησκείας του ιουδαιοχριστιανισμού, την οποία θεωρεί ξένη προς τα ιδεώδη των Ιταλών και την απορρίπτει απερίφραστα. Την θεωρεί επιζήμια και αντίθετη στην ανθρώπινη φύση και από αυτή την εναντίωση και πεποίθηση είναι εμπνευσμένος και ο περίφημος ύμνος `Στο Σατανά`, το γνωστότερο, ίσως, και ωραιότερο ποίημά του.
Ο `Σατανάς` του Καρντούτσι δεν είναι το `πονηρό πνεύμα` των θεολόγων αλλά η ίδια η γενεσιουργός αρχή της ζωής: είναι ο Διόνυσος, οι συγκινήσεις, οι αισθήσεις και οι επικούριες χαρές που κάνουν τον άνθρωπο αναπόσπαστο μέρος της φύσης και προϊόν του φυσικού γίγνεσθαι. Ο `Σατανάς` είναι η επιστημονική πρόοδος και η πρόοδος είναι συνώνυμη του φωτός. Στην αρχή, κατά δική του ομολογία, είχε συλλάβει το ποίημα σαν ύμνο στον Απόλλωνα. Είναι, εν ολίγοις, το ευ ζην των αρχαίων και ο αντίποδας της αγκύλωσης του χριστιανισμού, που βασίζεται στο θάνατο και στην άρνηση των αισθήσεων, στο ημίφως των μοναστηριών και στο σκοτάδι των τάφων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]