Όποιος μιλά για την `τέχνη της ανάγνωσης`, είναι ένας αναγνώστης υστερόβουλος· δηλαδή, συγγραφέας.
Η λέξη, ο στίχος, η σελίδα, γεννώνται τη στιγμή (κάθε στιγμή) που αναγιγνώσκονται. Η στιγμιαία βάσανος του αναγνώστη είναι εκείνο το θεσπέσιο κλάσμα του χρόνου κατά το οποίο ο αναγνώστης μένει εκθαμβωτικά μετέωρος ανάμεσα στην έκπληξη και την αποδοχή, ανάμεσα στην εντύπωση και την εγχάραξη, στην αίσθηση και τη συναίσθηση. Αυτή η ονειρική και ονειρώδης ταλάντωση του αναγνώστη, αυτή η Δαιμόνια Αμηχανία του, εντάσσεται κατά τη γνώμη μου στην όλη λειτουργία του αισθητικού φαινομένου.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για έτοιμο έργο, πριν ο συγγραφέας του αισθανθεί λαθραναγνώστης του.
Όταν το έργο κρύβεται απ` το δημιουργό του, τότε έχει κλείσει άλλος ένας προπατορικός κύκλος.
Όταν ο αναγνώστης δημιουργεί, ο συγγραφέας σωπαίνει.
Το μόνο πράγμα που συνδέει την ποίηση με την πεζογραφία, είναι η διαφορά τους.
Αν η λογοτεχνία δεν είναι παιχνίδι, την έχουμε όλοι πολύ άσχημα. [...]