Η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση, ουσιαστικά η ανάγκη για επικοινωνία, είναι ταυτόσημη με την ανθρώπινη δράση. Πρώτα ο χορός, όπως αποδεικνύουν παραστάσεις ήδη από την Ύστερη Παλαιολιθική και το θέατρο από τους πρώτους μεγάλους πολιτισμούς της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου στη συνέχεια, με κορύφωση την ελληνική αρχαιότητα, αποτελούν μέχρι σήμερα σημαντική και ζείδωρη έκφραση αυτών των τεχνών. Ενώ, όμως, για τις δημιουργίες του λόγου και των εικαστικών τεχνών η επιστημονική έρευνα στα πανεπιστήμιά μας δεν υστερεί σε πονήματα και πορίσματα, το συνοδευτικό πλαίσιο της δημιουργικότητας ως τεκμηρίωση, μελέτη, προβολή και διάσωση δεδομένων για το θέατρο, τη μουσική και τον χορό, άργησε να γίνει ακαδημαϊκό έργο, σοβαρό και χρήσιμο. Με την πρόσφατη, σχετικά, ίδρυση των νέων αντίστοιχων τμημάτων -θεατρικό και μουσικό- καλύφθηκε αυτή η έλλειψη των Πανεπιστημίων, ενώ το desideratum της συστηματικής αποτίμησης της καλλιτεχνικής αυτής δημιουργίας έχει ήδη αρχίσει να ικανοποιείται. Η έκθεση «Χορός και Θέατρο. Από τη Ντάνκαν στις νέες χορευτικές ομάδες», αποτελεί μια εξαίρετη συμβολή προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς συμπληρώνεται από τον ανά χείρας τόμο, ο οποίος κυκλοφορεί με τον ίδιο τίτλο από τις Εκδόσεις «Έφεσος». [. . .]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]