Η φύση αποτελούσε πάντοτε όχι μόνο πηγή έμπνευσης του ανθρώπου αλλά και πηγή θεογνωσίας, ανθρωπογνωσίας και κοινωνιογνωσίας. Οσάκις χρησιμοποιούσε σωστά αυτές τις δυνατότητες, δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για έναν πολιτισμό ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας. Σ` αυτόν τον πολιτισμό ήταν εναρμονισμένη η φυσικότητα με την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Ο άνθρωπος δεν κινδύνευε από τα έργα των χειρών του ούτε από τον εαυτό του. Μαζί με αυτόν δεν κινδύνευε ο διπλανός, ο Θεός και η κτίση. Όταν όμως αποφάσισε να δημιουργήσει πολιτισμό με όλα τα χαρακτηριστικά της Βαβέλ, δηλαδή ερήμην του Θεού και εναντίον της φύσης, τότε βρέθηκε μπροστά σε αδιέξοδα που τον εγκλώβισαν στη μοναξιά, καρπό της ποικιλόμορφης αποξένωσης. Στο έργο αυτό αναπτύσσονται προβληματισμοί που είτε περιγράφουν και ερμηνεύουν αυτήν την ξενικότητα είτε ανοίγουν και φωτίζουν δρόμους διαφυγής. Αυτή η δυνατότητα γίνεται πραγματικότητα μέσα από σχέσεις συνεργασίας και καρποφόρας αλληλοπεριχώρησης μεταξύ ανθρώπινου και φυσικού υποκειμένου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]