Ο παγκόσμιος πλούτος σήμερα εγγίζει πρωτόγνωρα για την ανθρωπότητα επίπεδα. Ωστόσο ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού του πλανήτη στερείται βασικούς πόρους για την επιβίωσή του. Με τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση των κεϋνσιανού τύπου μακροοικονομικών πολιτικών και την ενίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, οι ανισότητες και η φτώχεια αυξήθηκαν με γοργό ρυθμό παγκοσμίως. Το 1960 το πλουσιότερο 20% του πληθυσμού του πλανήτη διέθετε εισόδημα κατά 30 φορές μεγαλύτερο από αυτό του φτωχότερου 20% σήμερα η αναλογία είναι 74 προς 1. Περίπου 1 δις. πληθυσμού της Γης ζουν με λιγότερο 1$ ημερησίως (και πάνω από 2 δις. με λιγότερα από 2$ ημερησίως), αδυνατούν να αντιμετωπίσουν κύριες διατροφικές ανάγκες, στερούνται βασικές συνθήκες υγιεινής, καθώς και την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας. Στις 15 χώρες της Ε.Ε. περίπου 60 εκατ. πληθυσμού ζουν σε συνθήκες σχετικής φτώχειας, και μεταξύ αυτών η Ελλάδα και η Πορτογαλία παρουσιάζουν τα υψηλότερα ποσοστά φτώχειας. Τα κρίσιμα ζητήματα της ανισότητας και φτώχειας σε παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο - καθώς και τα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού- αποτελούν το αντικείμενο του παρόντος τόμου.
«Από το Μανιφέστο για την ανάπτυξη διεθνούς δράσης ενάντια στην φτώχεια:
-Να σχεδιαστούν και να αναπτυχθούν προγράμματα για την εκπλήρωση του θεμελιώδους δικαιώματος για κοινωνική ασφάλεια (Άρθρο 22 της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
-Να κατοχυρωθεί νομικά το δικαίωμα για ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης διεθνώς ( Άρθρο 25 της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου).
-Να καθιερωθεί και να εφαρμοστεί συστηματικά μια διεθνής γραμμή φτώχειας (με βάση τους ορισμούς της απόλυτης και συνολικής φτώχειας που συμφωνήθηκαν στην Παγκόσμια Διάσκεψη της Κοπεγχάγης για την Κοινωνική Ανάπτυξη του 1995)» (Peter Townsend and David Gordon, Ιούλιος 2002)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
