Οι έννοιες της καντιανής φιλοσοφίας, όπως αναπτύσσονται στην Κριτική του Καθαρού Λόγου, «Φαινόμενα» και «Νοούμενα» (και μάλιστα με την ελληνική διατύπωση), οριοθετούν και τη λειτουργικότητα του θεατρικού φαινομένου στην παράδοση της ευρωπαϊκής σκέψης, όπως αυτή διατυπώθηκε στην παραβολή του κοσμοθεάτρου την εποχή του Σαίξπηρ, αλλά και πολύ νωρίτερα στους Βυζαντινούς, τους πατέρες της Εκκλησίας, τα ελληνορωμαϊκά χρόνια και στην κυνική φιλοσοφία. Ο τόμος αυτός συγκεντρώνει δέκα θεατρολογικά μελετήματα, κυρίως ανέκδοτα ακόμα και εν μέρει μόνο εκδεδομένα, από τα τελευταία δύο χρόνια των ερευνητικών αναζητήσεων και περιπλανήσεων του συγγραφέα και έχουν, εκτός από το πρώτο μελέτημα, κυρίως ιστορικό χαρακτήρα. Τα μελετήματα αυτά παρατίθενται σε κάποια χρονολογική σειρά, αρχίζοντας από το Βυζάντιο και φτάνοντας στις μεταπολεμικές θεατρικές εξελίξεις.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
