`Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια.
Δεν είναι η σκαπάνη του εποχούμενου ζόφου, δεν είναι της έπαρσης η φλεγμένουσα επιταγή. Σκοπός της ζωής μας είναι η αχανής εμβέλεια της κάθε μας ευχής. Σκοπός της ζωής μας είναι το αδιάπτωτα τεταμένον έμβολον της ορθίας οντότητάς μας`. (ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ)

...λίγα για τον τίτλο του βιβλίου, ειδικότερα για τον εξορκισμένο όρο νεοπλασίες. Θα ήταν ίσως ευδοκιμότερο να χρησιμοποιήσω τη λέξη παραλλαγές, με την έννοια που έχει ο όρος παραλλαγή (variation) στο μουσικό λεξιλόγιο. Πρόκειται, πράγματι για παραλλαγές, εξαλλαγές, προεκτάσεις, αν θέλετε, στο όποιο εμπειρίκειο θέμα μού έδωσε αφορμή : ένα ποίημά του, ή ένας στίχος του ή και μία μόνο λέξη του. Περιορίστηκα στην Υψικάμινο και στην Ενδοχώρα, ποιήσεις έμβολα, που εμβόλισαν το ποιητικό μας σώμα και από το ρήγμα ξεχύθηκαν προς την ελευθερία παγιδευμένοι πυρήνες του λόγου μεταστοιχειώνοντας τους δομόλιθους μιας αντίληψης ικανής να συλλάβει το μήνυμα ενός ανανεωμένου jubere, όπως θα έλεγε ο Σικελιανός, που αποβλέπει σε μια κοσμοεικόνα άνευ ορίων και άνευ όρων. Εξομολογούμαι πως η παρέμβασή μου, μακριά από το να κλέψει την παράσταση (άπαγε) είναι μια κίνηση, απάντηση ή ανταπόκριση στην προτροπή του ποιητή μας `πάρε τη λέξι μου· δώσε μου το χέρι σου`, μ` ένα χέρι που βάλθηκε να `μιλήσει` στα κλαδιά της δικιάς του diction και με τους τρόπους του, a la maniere de Εμπειρίκος.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]