Το μικρό αυτό πόνημα γράφηκε την Άνοιξη του 2008, κατά παράκληση του Προέδρου της Αμφικτικτυονίας Ελληνισμού, με έδρα την Θεσσαλονίκη, κ. Δημήτρη Μπουκόνη, με σκοπό να ανακοινωθεί στην παρουσίαση ανθολογίας ποιητικού διαγωνισμού, τον οποίο διεξήγαγε ο Σύλλογος Λόγου, Τέχνης και Ελληνικού Πολιτισμού της Βαυαρίας, με θέμα: `Μέγας Αλέξανδρος, ο ανίκητος γιος του Φιλίππου και του Άμμωνα Δία`. Η προσπάθεια δεν ευοδόθηκε ακόμη. Η ανθολογία διορθωμένη και ταξινομημένη σε κάποιο ντοσιέ αναμένει την επιχορήγηση από κάποιον φορέα (Δήμο, Νομαρχία, Υπουργείο Πολιτισμού ή άλλον ιδιωτικό φορέα), για να πάρει τον δρόμο προς το τυπογραγραφείο. [...]
Μια και το λογίδριο αυτό γράφηκε, για να ανακοινωθεί στην παρουσίαση ποιητικής ανθολογίας, πρώτο μέλημά μου ήταν, να μην είναι μακροσκελές. Η ομιλία μου δεν έπρεπε να κρατήσει πάνω από είκοσι-εικοσιπέντε λεπτά, γι` αυτό αφαίρεσα πολλά από αυτά που είχα πρωταρχικώς γράψει. Επίσης δεν ήθελα να αναλύσω την πλευρά του Αλεξάνδρου, ως Μεγίστου Στρατηλάτη, και να γράψω για τις μάχες που έδωσε, τις ένδοξες νίκες του και την Στρατηγική τακτική που ακολουθούσε· αυτή την πλευρά του Μεγάλου Ανδρός την έχουν αναλύσει πολλοί, ιδιαίτερα Στρατιωτικοί. Ήθελα να παρουσιάσω, στα χρονικά πλαίσια που μου δίνονταν, το Οικουμενικό όραμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ακροθιγώς να μιλήσω για το πολιτιστικό του έργο· προσωπικά πιστεύω -νομίζω και πολλοί άλλοι το ενστερνίζονται- ότι ο Μέγας Αλέξανδρος υπήρξε ο θεμελιωτής της Οικουμενικότητας του Ελληνισμού. Σκοπός μου ακόμη ήταν, μια και θα μιλούσα σε ποιητικό διαγωνισμό, να αναφερθώ λίγο και στον Μέγα Αλέξανδρο στην ποίηση των λαών, ιδιαίτερα της Ανατολής· των λαών, που κατέκτησε με το σπαθί του και τη Μακεδονική σάρισσα, αλλά αγαπήθηκε τόσο, ώστε όλοι να θέλουν να τον οικειοποιηθούν· να μιλήσω για τον Οικουμενικό Μέγα Αλέξανδρο.
Εντωμεταξύ, ενώ το δοκίμιο σελιδοποιούνταν και τακτοποιούνταν για έκδοση, σκέφτηκα πως θα ήταν ευκαιρία να γράψω κάποια ποιήματα για τον μέγιστον αυτόν άνδρα ή για την Μακεδονία. Ποιήματα, που από καιρό σκεφτόμουν να γράψω, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη η ώρα και δεν είχαν μορφοποιηθεί μέσα μου. Τώρα με την πίεση της έκδοσης του δοκιμίου το αποφάσισα. Έτσι προήλθαν αυτά τα πέντε ποιήματα, εκ των οποίων τα δύο που αναφέρονται στον Μέγα Αλέξανδρο τοποθετήθηκαν στην αρχή του βιβλίου, ενώ τα τρία που αναφέρονται στην Μακεδονία στο τέλος του βιβλίου.
Αποφάσισα να προσθέσω και κάποιες εικόνες του Αλεξάνδρου του Μεγίστου, από διάφορα μέρη και διάφορες εποχές, που φανερώνουν όμως την Οικουμενικότητά του.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]