Το αίτημα για αναβάθμιση του ρόλου του Κοινοβουλίου επανέρχεται σταθερά στον δημόσιο διάλογο τα τελευταία είκοσι χρόνια. Θα μπορούσε όμως, άραγε, να αντιμετωπισθεί ουσιωδώς το ευρύτερο φαινόμενο της υποβάθμισης του Κοινοβουλίου και των μεταλλαγών του κοινοβουλευτισμού με θεσμικές μόνο παρεμβάσεις, δηλαδή με τροποποίηση των διατάξεων που διέπουν την οργάνωση και λειτουργία της Βουλής; Θα μπορούσε δηλαδή να ανατραπεί, με οποιεσδήποτε θεσμικές παρεμβάσεις, η δευτερεύουσα συμμετοχή της Βουλής στη λήψη των κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων, ενόψει μάλιστα του ότι το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας είναι πρωθυπουργοκεντρικό και διπολικό; Τα ερωτήματα αυτά δεν αφορούν μόνο την ελληνική περίπτωση, αλλά απασχολούν την πολιτική και επιστημονική συζήτηση σε όλα τα κοινοβουλευτικά συστήματα εδώ και δεκαετίες. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να γίνουν αβασάνιστα δεκτές οι αντιλήψεις που απαξιώνουν πλήρως τον ρόλο του Κοινοβουλίου, ούτε οι προσεγγίσεις περί της λειτουργίας του ως απλώς συμβολικής. Αντίθετα, αφετηριακή θέση του παρόντος τόμου είναι ότι η αναβάθμιση του Κοινοβουλίου μπορεί και πρέπει σήμερα να επιτευχθεί.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
