Μετά τη θετική έκβαση του δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία (2009), τέθηκαν σε εφαρμογή, από την 1.2.2009, οι τροποποιήσει που υιοθέτησαν τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη συνθήκη της Λισαβόνας (2007). Έτσι, λίγα χρόνια μετά την αποτυχία της συνθήκης για την εγκαθίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Συντάγματος, λόγω των αρνητικής έκβασης των δημοψηφισμάτων που διεξήχθησαν στην Γαλλία και Ολλανδία (2005), η Ευρωπαϊκή Ένωση αποκτά μια νέα συνταγματική μορφή, ισχυρότερη της προηγούμενης.
Ως γνωστόν, για δεκαετίες η υπερεθνική συνεργασία των κρατών στον ευρωπαϊκό χώρο διεξαγόταν στο πλαίσιο των τριών Κοινοτήτων. Οι συνθήκες αυτές, υπερεθνικές στην δόμηση, στην λογική και στην επιδίωξή τους εξελίχθηκαν με διαρκείς τροποποιήσεις προς μια σαφέστερη ομοσπονδιακή κατεύθυνση, αποδεκτή από όλα τα κράτη μέλη της Ένωσης.
Η συνθήκη της Λισαβόνας μεταξύ άλλων καθιερώνει ως στόχους την ειρήνη, την ευημερία και την προάσπιση των ευρωπαϊκών αξιών, διαμορφώνει μια νέα οργανωτική δομή, κατανέμει καλύτερα τις αρμοδιότητες μεταξύ της Ένωσης και των κρατών μελών, προωθεί τον εκδημοκρατισμό του ευρωπαϊκού πολιτικού συστήματος, ενώ στο ουσιαστικό επίπεδο ενισχύει το ευρωπαϊκό οικονομικό και πολιτικό πρότυπο συνεργασίας.
Αντικείμενο του παρόντος βιβλίου είναι η ανάλυση αυτού του οικονομικού και πολιτικού προτύπου της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Αν και έχει περάσει ήδη μισός αιώνας από τη γέννηση της πλέον πρωτότυπης όσο και αναγκαίας ευρωπαϊκής έννομης τάξης, τα δεδομένα που την χαρακτηρίζουν και την καθοδηγούν εξακολουθούν να είναι όσο ποτέ άλλοτε ισχυρά, έστω και αν μεταβάλλονται διαρκώς.
Καρπός μακροχρόνιας έρευνας και διδασκαλίας, το παρόν βιβλίο φιλοδοξεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός νέου δικαιϊκού συστήματος, όπως και να υπηρετήσει μια πολυδιάστατη ιστορική προοπτική, την εδραίωση και ανάπτυξη μιας Ευρωπαϊκής Πολιτείας, αντανάκλαση και νέα ιστορική σύνθεση των καλύτερων παραδόσεων, αρχών και αξιών που γέννησε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
