Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία των ελέω Θεού αυτοκρατόρων, μέσα στην υπερεθνική συγκρότησή της, με κυρίαρχους τους Δυνατούς, το Ορθόδοξο Ιερατείο, το Στρατό και τη Σύγκλητο, επιβάλλει στους λαούς - κόντρα στο διάταγμα της Ανεξιθρησκείας - τη Νέα Θρησκεία, και η τελευταία σε εκπλήρωση του οφειλόμενου χρέους, δια των εκπροσώπων της, υιοθετεί την ικανοποίηση των αιτημάτων του αδικούμενου όχλου στη. . . μετά θάνατον αιωνιότητα. Εχθρός αδυσώπητος της διπολικής εξουσίας (Κράτους - Εκκλησίας) η κληρονομιά του αρχαίου ελληνικού κόσμου με τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ό,τι θυμίζει αυτόν τον κόσμο πρέπει να εξαφανιστεί: η φιλοσοφία του, τα κείμενα των συγγραφέων του, τα ιερά, οι ναοί, τα μνημεία του. . . Η λέξη «Έλληνας» τη χιλιετή αυτή περίοδο, αλλά και στα κατοπινά χρόνια, σήμαινε εθνικός και ειδωλολάτρης. Καταδιώχτηκε για τούτο αμείλικτα τόσο από τους αυτοκράτορες όσο και από τους ιερωμένους-αγίους. Έτσι σβήνει και το κλασικό όνομα αυτής της χώρας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
