Έγραψα τους χειμώνες και τα καλοκαίρια του Ιορδάνη Γαβρά, γιου του Θεόδωρου, στα 1975, Οκτώβριο μήνα, πασκίζοντας να αποδώσω το λόγο του, όπως ακριβώς τον διατύπωνε... Δούλευα μαζί του καθημερινά επί είκοσι ημέρες, από το πρωί ως το μεσημέρι, κι ύστερα πάλι, το απόγευμα, καταγινόμασταν με αυτά που έρχονταν στο νου του. Όσα προσπαθούσε να βάλει στη σειρά για την πολλαπλή προσφυγιά της οικογένειάς του, τον πόλεμο του `40, την κατοχή, τον εμφύλιο και τα μετέπειτα, ως το `58... Σας παραδίνω ως απλός καταγραφέας τα λόγια του. Τίποτε περισσότερο. Η παρακαταθήκη μνήμης ενός έντιμου πατριώτη και άδολου αγωνιστή στα πεδία του πολέμου και του βίου, χωρικού δεμένου με τη γη, μετασχηματίζεται σε κιβωτό της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. Τα έργα και οι ημέρες των ανθρώπων στην ελληνική ύπαιθρο, η ταπεινότητα και το μεγαλείο που κρύβουν αυτά, αφηγημένα με λόγο πηγαίο, γνήσιο, λαϊκό. Στην άλλη πλευρά του καθρέφτη, η μικρότητα των πολιτικών, η ματαιότητα του κερδισμένου με αίμα πλούτου, η διαρκής ύβρις των ματαιόδοξων απέναντι στην απρόσβλητη πάντοτε φύση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]