Το ανά χείρας βιβλίο του εξ Αλικαρνασσού ιστοριογράφου αρχίζει με τη συνέχεια της εξιστόρησης της περσικής επέκτασης στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην περιοχή της Θράκης, το όνομα της οποίας χρησιμοποιείται με την ευρύτατη γεωγραφική σημασία που είχε αυτό κατά την αρχαιότητα. Η αναφορά βέβαια στις εν Θράκη περσικές κατακτήσεις αποτελεί συνέχεια του περιεχομένου του Δ` βιβλίου. Είχε διακοπεί όμως η σχετική αφήγηση στο 144ο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού, παρεμβλήθηκε η ιστορία της Κυρήνης, η οποία κάλυψε το τμήμα από το Δ`, 145 μέχρι τέλους του βιβλίου, και ήδη με το πρώτο χωρίο της Τερψιχόρης επανερχόμαστε στο θέμα των περσικών αυτών κατακτήσεων. Νέα παρέκβαση της διήγησης των εν λόγω κατακτήσεων, στην αρχή του Ε` βιβλίου, αποτελεί η αναφορά του συγγραφέα στη διεξαγωγή ορισμένων εχθροπραξιών ανάμεσα στους κατοίκους της Περίνθου και στους Παίονες (κεφ. 1-2). Εκείνοι που προκαλούν το αίτιο της σύγκρουσης είναι οι Παίονες, οι οποίοι είχαν επιδοθεί προηγουμένως σε επιδρομές εναντίον της Περίνθου και οι οποίοι θα βγουν τελικά νικητές από τη διαμάχη. Η υπό συζήτηση πόλη ήταν χτισμένη στην ευρωπαϊκή-θρακική ακτή της Προποντίδος (ανατολικά της Ραιδεστού και δυτικά της Σηλυβρίας), και οι Παίονες κατοικούσαν στην περιοχή της κοιλάδας του Στρυμόνα. Εντύπωση, επομένως, προκαλεί στην περίπτωση αυτή το εξής: πώς δύο μη όμοροι, αλλά και σε υπερβολικά μεγάλη απόσταση κατοικώντας ο ένας από τον άλλο, λαοί διαμόρφωσαν κάτω από τις τότε συνθήκες τόσο εχθρικές μεταξύ τους σχέσεις, ώστε αυτές να καταλήξουν σε πολεμικές συγκρούσεις. Αξιοπερίεργο παρομοίως είναι και το γεγονός σύμφωνα με το οποίο οι Παίονες είχαν προβεί σε επιδρομές με σκοπό την πραγματοποίηση λεηλασιών σε βάρος μιας τόσο μακρινής πόλης. Αλλά και εν συνεχεία, προκαλεί εντύπωση η δυνατότητα που είχαν οι Παίονες να οργανώσουν μια εκστρατεία με στόχο την αρκούντως απομακρυσμένη Πέρινθο, η οποία -ούτε λίγο ούτε πολύ- βρισκόταν πλησίον σχεδόν της πόλης του αρχαίου Βυζαντίου. [...]