Η αέναη σύγκρουση ανάμεσα στην προσδοκία της ενότητας του όλου, από τη μια πλευρά, και στους περιορισμούς που επιβάλλει η ζωή, οι αναπόφευκτες συναντήσεις με τον θάνατο, με την κατάρρευση, με την ασθένεια και με τον χωρισμό, από την άλλη, είναι ο θεματικός πυρήνας που ερευνά το βιβλίο αυτό του Άλντο Καροτενούτο. Εργαλεία του είναι ο ψυχολογικός στοχασμός, η ιστορία, η φιλοσοφία, ο μύθος, η λογοτεχνία.
Η τέλεια ανακύκληση των απαρχών της ζωής σπάει με τη γέννηση της ατομικής συνείδησης μέσα στον γραμμικό χρόνο της ιστορίας, της σύγκρουσης, της θυσίας, του κόπου του να ζεις. Πώς να αντιμετωπίσουμε το `επάγγελμα του να ζεις` με την αποδοχή της μετάβασης από την αυταπάτη στην απογοήτευση, από την αίσθηση της παντοδυναμίας σ` αυτήν της ευθύνης, από τη νοσταλγία των απαρχών στην παραδοχή της ιδιότυπης ανθρώπινης φύσης μας; το βιβλίο αυτό μας προσφέρει μερικές προοπτικές, καθώς με την αναπροσαρμογή της βούλησης και με το εγχείρημα της εξατομίκευσης μας δείχνει έναν δρόμο για να μην υποκύψουμε πλήρως στο κακό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]