Δε μπορώ να βρω πια τί θέλει να πει ποίηση. Μου διαφεύγει. Το ήξερα, αλλά τώρα μου διαφεύγει. Αν κάποιος με ρωτήσει αυτή τη στιγμή θα ντροπιαστώ. Γιατί εξακολουθώ να είμαι ενδόμυχα βέβαιος, πώς η ποίηση είναι μια ουσία απαράλλαχτα, όπως και η ζωή. Και κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, από κάποιον κρύβομαι. Σα ν` αρχίζω να γίνομαι τρελλός και να ντρέπομαι.
Αλλά η ποίηση; Κάποιος θα σταθεί ικανός να πει στους άλλους, όχι σ` εμένα, πού, αν και το ξέρω, φεύγω, τί είναι ποίηση!
[Άλλη η γλώσσα της φιλοσοφίας, άλλη εκείνη της ποίησης; Άλλη· κι ας νοιώσει οποίος μπορεί, με όποιο τρόπο, την αλήθεια του ανθρώπου!] 3.11.1938.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]