… Τι ήταν, άραγε, αυτός ο Δημήτρης Καπράλος, πέρα από μια φιγούρα σ΄ένα μικρόκοσμο που οι λεπτομέρειες του χάνονται στο υγρό σκοτάδι, και τελικά δεν είχαν καμία σημασία;

... Θα μπορούσε ν` αρχίσει μια καινούργια ζωή, να ξαναβρεί το γάργαρο και βλάσφημο γέλιο, να προσευχηθεί και να τραγουδήσει, σαν σε πρωτόγονη λειτουργία, ψαλμωδίες του έρωτα, βρομισμένες από τον πόθο του, όπου η τρυφερότητα είναι αγκαλιασμένη με τη σκληράδα και τη λύσσα της ζωής που τελειώνει.

... Η πλήξη που παραμονεύει, είτε είσαι μόνος σου είτε είσαι μ` άλλους, αυτό είναι που σε βασανίζει. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να θυμάσαι την εποχή που ήσουν επαναστάτης, για να περνάει η ώρα πιο γρήγορα. Το μόνο που μπορείς να κάνεις πια...

Όμως, έκανε κάτι περισσότερο επιτέλους, την άλλαξε "τη γαμημένη τη ζωή του". Ανέλαβε, με μεγάλη τόλμη, η απίστευτη αφροσύνη, την επικίνδυνη δημοσιογραφική αποστολή που του ανέθεσε ο εκδότης της εφημερίδας του, κι έφυγε για την Κωνσταντινούπολη, όπου εξυφαινόταν μια τεραστίων διαστάσεων συνωμοσία με στόχο την ανατροπή της ανόδου του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στην κορυφή της ιεραρχίας της Ε.Σ.Σ.Δ.

Εκεί, στην ταραγμένη Τουρκία των αρχών της δεκαετίας του `80, το πεπρωμένο του τον έχει πάρει στο κατόπι... Ο Καπράλος θα βιώσει, μέσα από γεγονότα που θυμίζουν θρίλερ, ένα μανιασμένο έρωτα, αλλά και τη συντριβή της συνείδησής του από την υπέρμετρη κοινωνική ανηθικότητα της πολιτικής.

Τελικά, πόσο μόνος μπορεί να αισθανθεί κανείς; Δεν υπάρχει απάντηση.
Μόνο σιωπή...