«Το χρονικό μιας ζωής»:
Η διαδρομή του βίου κάθε ανθρώπου, ποτέ δεν ακολουθεί μιαν απόλυτη ευθεία. Διαγράφει ανεβοκατεβάσματα και μικροπαρεκκλίσεις. Τελικά, στο σύνολό της σχηματίζει μια καμπύλη που, συνήθως, τερματίζει κάπου ψηλότερα ή πιο χαμηλά από το επίπεδο που ξεκίνησε. Τότε μιλάμε για ζωή επιτυχημένη ή για αποτυχία. Όμως και οι δύο περιπτώσεις χρεώνονται στις προσωπικές ικανότητες του καθενός σε συνδυασμό με τη θετική ή αρνητική επίδραση του περίγυρου. Κι αυτό το τελευταίο το λέμε Τύχη ή Πεπρωμένο.
Μέσα σ` αυτόν το συσχετισμό κύλησε η ζωή του ήρωά μας. Αναμφισβήτητα υπήρξε μια προσωπικότητα αξιοθαύμαστη. Μοναδική. Αλλά ήταν κακότυχος. Με πεπρωμένο σκληρό. Ανάλγητο. Ο Ανδρέας Κάλβος έφυγε απ` τη ζωή άσημος, άγνωστος, φτωχός και παραγκωνισμένος. Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια πολλά από το θάνατό του, για να βγει απ` την αφάνεια και να σταθεί στο βάθρο του Εθνικού Ποιητή. Ο Κωστής Παλαμάς γι` αυτήν την καθυστερημένη αναγνώριση είπε τούτα τα σοφά λόγια για τον Ανδρέα Κάλβο.
«Ίσως γιατί ανήκει στην κατηγορία εκείνων που έρχονται και παρέρχονται, για να δικαιωθούν μετά θάνατον. Άλλων η δόξα εκρήγνυται ευθύς εξ αρχής ως πυροτέχνημα και άλλων η δόξα ομοιάζει προς τους ταξιδεύοντας αστέρας, των οποίων το φως δεν έφθασεν ακόμη εις την γην».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]