Το να επιχειρήσει κανείς σε μια μονογραφία-μελέτη ν` ασχοληθεί με τις πολλαπλές όψεις της δημιουργικής μεγαλοφυΐας του Σεργκέι Αϊζενστάιν, είναι τόλμημα μάλλον πολύ δύσκολο και προπαντός ριψοκίνδυνο. Βασικός λόγος: ο ίδιος ο Αϊζενστάιν έχει αναλύσει διεξοδικά και με τόση οξύνοια και διαύγεια το έργο του, ώστε ο μελετητής είναι αναπόφευκτα `υποχρεωμένος` ν` αναφερθεί πρωτίστως και βασικά στα δικά του κείμενα. Οι μελετητές είναι πλήθος και δεν έχει μείνει ανεξερεύνητη, ή έστω και στο ημίφως, η παραμικρή γωνιά που να αναφέρεται στη μορφολογία, τη θεματική, την τεχνική, την αισθητική ή την ιδεολογική τοποθέτηση. Υπάρχει ο κίνδυνος τετριμμένης επανάληψης ή και η συνεχής αναφορά σε άλλα κείμενα. Στον φιλμικό χώρο, στη βιβλιογραφία σχετικά με τον Αϊζενστάιν, σχεδόν τα πάντα είναι γνωστά. Μια καινούργια αντιμετώπιση του έργου από διαφορετική οπτική γωνία ή η πολύ υποκειμενική έκθεση του θέματος σαν `πρωτοτυπία` μπορεί να οδηγήσει σε αμφισβητούμενες τοποθετήσεις, απ` τις οποίες θα λείπει ο σεβασμός προς το έργο. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]