Όταν στα 988 μ.Χ. ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος της Ρους και του Κιέβου, ο επονομασθείς και `εκχριστιανιστής` των Σλάβων οδηγούσε τους υπηκόους του με τη βία στον ποταμό Δνείπερο για να βαπτιστούν χριστιανοί, δεν μπορούσε να φανταστεί το πόσο γρήγορα η νέα θρησκεία που ήρθε από την Βασιλεύουσα θα ρίζωνε στους διάφορους πληθυσμούς που κατοικούσαν στις αχανείς εκτάσεις που περιβάλλονται από τα Καρπάθια Όρη μέχρι τον Βερίγγειο Πορθμό, που χωρίζει τη Σιβηρία από την Αλάσκα.
Ο χριστιανισμός, στην βυζαντινή του εκδοχή, ως επίσημη πλέον θρησκεία, αλλά και κρατική ιδεολογία των διαφόρων ηγεμονιών της Ρωσίας έγινε γρήγορα, αναπόσπαστο κομμάτι και της καθημερινής ζωής του πληθυσμού, ο οποίος, όπως ήταν φυσικό, διατήρησε μέσα σ` αυτόν και πολλές από τις προηγούμενες συνήθειες και δοξασίες του, προερχόμενες από τις ντόπιες παγανιστικές λατρείες.
Οι αχανείς εκτάσεις, η ιδιαιτερότητα του κλίματος, η περίφημη `ρωσική ψυχή`, αλλά και η επιβολή του χριστιανισμού ως ιδεολογία της νέας αυτοκρατορίας εξ ανατολών, διαμόρφωσαν ένα αμάγαλμα δοξασιών, καθημερινών πρακτικών, αλλά και ιδεοληψιών, που αποτέλεσαν την ρωσική εκδοχή του χριστιανισμού ανά τους αιώνες.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι οι συνήθειες, τα ήθη και έθιμα, οι αντιλήψεις που έχουν σχέση με τις κορυφαίες στιγμές της χριστιανικής λατρείας, αποτέλεσαν αντικείμενο μελέτης, αλλά και έμπνευσης πολλών μεγάλων τεχνιτών της γραφίδας και του πνεύματος.
Ορισμένοι από αυτούς αντιμετωπίζουν τα πράγματα ψύχραιμα, νηφάλια και εν μέρει αποστασιοποιημένα, άλλοι όμως ταυτίζονται, συμπάσχουν και μετέχουν της καθημερινότητας του λαού τους. Αυτοί οι τελευταίοι προσπαθούν, μέσα από τις σελίδες των μικρών ή μεγάλων τους έργων, να μεταφέρουν όχι μόνο τις εικόνες, αλλά και τη μυρωδιά αυτής της καθημερινότητας.
Στην δεύτερη αυτή κατηγορία δημιουργών απευθυνθήκαμε και εμείς προκειμένου να μεταφέρουμε στον Έλληνα αναγνώστη μερικές εικόνες, στιγμιότυπα αλλά και απόηχους από το Ρωσικό Πάσχα. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]