Μπορεί η σκέψη να προβάλει αντίσταση στην καταστροφή του νεοφιλελευθερισμού, στη βία, στον πόλεμο και την ηθική αποσάθρωση που αποτελούν κεντρικά χαρακτηριστικά των αρχών του 21ου αιώνα; Ποιος είναι ο ρόλος της κριτικής σε ένα περιβάλλον όπου η θεωρία αντιμετωπίζεται με κριτήρια μάνατζμεντ, που ανταμείβουν ό,τι είναι ακίνδυνο, συμβατικό, κοινότοπο;
Παρουσιάζοντας τις μεγάλες σχολές της ριζοσπαστικής πολιτικής φιλοσοφίας και της κριτικής νομικής σκέψης, ο Κώστας Δουζίνας υποστηρίζει ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, του εκσυγχρονισμού και του κοσμοπολιτισμού κινούμαστε μεταξύ του μηδενισμού της ανικανοποίητης επιθυμίας και της επίπλαστης αξίας των εθνικισμών και των θρησκειών. Απέναντί τους στέκεται η παρρησία της σκέψης και της αντίστασης.
Οι κοσμοπολιτισμοί της εξουσίας καταλήγουν κάθε φορά σε αυτοκρατορικές περιπέτειες. Ακολουθώντας τον Διογένη, τον Ζήνωνα, τον Μπένγιαμιν και τον Ντερριντά, ο `κοσμοπολιτισμός που έρχεται` οικοδομείται εδώ και τώρα, με φίλους, με πράξεις φιλοξενίας, στις πόλεις της αντίστασης. Αυτό που μας συνδέει με ένα μετανάστη, μια Παλαιστίνια ή έναν άνεργο Έλληνα δεν είναι ότι είμαστε όλοι άνθρωποι με δικαιώματα, πολίτες με ταυτότητα ή μέλη μιας κλειστής κοινότητας αλλά η απόλυτη μοναδικότητά μας και η συνολική μας ευθύνη, πέρα από τον πολίτη και τον άνθρωπο, πέρα από το εθνικό και το διεθνές. Ο κόσμος που έρχεται είναι ο κόσμος της πραγματικής δημοκρατίας του οποιουδήποτε και του καθενός.
Η πόλη, οι άπειρες συναντήσεις μοναδικοτήτων στο Σύνταγμα, στις πλατείες, στην αλληλεγγύη.
Έτσι αναμετριέται η ριζική επιθυμία με τις καταστροφές του παρελθόντος και με την υπόσχεση του μέλλοντος και μιας δικαιοσύνης που υπερβαίνει κάθε νόμο, σύνταγμα ή δικαίωμα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]