[...] Εκεί που οι περισσότεροι καλλιτέχνες βάζουν το σώμα ως πρώτη δυναμική του έργου, η Παπασπύρου μετατρέπει τη ζωγραφική σε κοινωνικό και ιστορικό δέρμα που επεξεργάζεται με τέχνη, σοφία και αφοσίωση. Εκεί όπου οι περισσότεροι βλέπουν το αντικείμενο σαν αρχή και σαν ολοκλήρωση του έργου, η Παπασπύρου συλλέγει τη διάλυσή του, το διασκορπισμό του, περιδιαβάζει την κατάλυση της εξουσίας του, συνθέτει την αρχαιολογία του σαν βάση της ζωγραφικής πράξης. Αυτό καλείται να διαβάσει και να κοιτάξει ο θεατής. Έναν κοινωνικό χώρο που γίνεται όλο και πιο επίπεδος, αλλά, όπως το δέρμα, επιτρέπει να διαφαίνεται από μέσα του όχι ένα συμβολικό βάθος, αλλά η πραγματικότητα του χρόνου, του χώρου και η δράση τους πάνω στα πράγματα.
Αυτή η συνεχής μεταμόρφωση που ο χρόνος επιβάλλει και επεξεργάζεται γίνεται και η εστία όπου ο καλλιτέχνης επικεντρώνει τόσο την προσοχή και το ενδιαφέρον του, όσο και την ευθύνη και σημασία του ρόλου του. Από τους τοίχους των σπιτιών που, αντί αυτιά, όπως μας έλεγαν κάποτε, αποκτούν μάτια, μας βλέπουν και τους βλέπουμε μέσα στη γύμνια τους αλλά και μέσα από τα ίχνη της ζωής που φέρουν μαζί τους ή που συγκρατούν στην επιφάνεια, η Παπασπύρου βρίσκει την εικόνα που δεν είναι πια ιδεολογική συμπύκνωση, αλλά ιστορική και ποιητική ανάπτυξη. Το έργο της με τα χρόνια όλο και εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία. Κι ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς αυτά τα στοιχεία, πρώτα σαν τα στοιχεία της φύσης, το νερό, ο αέρας, η γη, η φωτιά. Τα σπίτια διαβρώνονται, η γη από σοβάς γίνεται πάλι σκόνη, ο αέρας σκορπά τα ίχνη, η φωτιά καίει μαζί με τα σπίτια και το περιβάλλον, και βέβαια, δεν χρειάζεται να μπει κανείς σε διαδικασίες αφήγησης, για να δει αν το σπίτι είναι στη θάλασσα ή στο βουνό. [...]

Ντένης Ζαχαρόπουλος
Ιστορικός τέχνης
Καλλιτεχνικός διευθυντής του ΜΜΣΤ