Έλληνας δεν είμαι ούτε μουσικός κι ούτε καν καπνίζω. Αλλά το ρεμπέτικο, αυτό το σύμπαν με το αναρχικό πνεύμα, με παρέσυρε από τότε που το ανακάλυψα. Στην αρχή μού κίνησε το ενδιαφέρον το περιβάλλον στο οποίο αναπτύχθηκε, μέσα στις κακόφημες γειτονιές, στις φυλακές, στους τεκέδες, στα λιμάνια του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Μετά σαγηνεύτηκα από τις μορφές του ρεμπέτικου, τους μουσικούς, τους ρεμπέτες, τους περιθωριακούς, αδέλφια στη δυστυχία και στην εξορία. Ξεριζωμένοι από τη Μικρά Ασία και τα παράλιά της, επιβίωσαν ζώντας σε παράγκες στα λιμάνια των μεγάλων πόλεων. Η θεματολογία του ρεμπέτικου, το οποίο γεννήθηκε τη δεκαετία του 1920, συγκρίνεται μ` αυτή των πορτογαλικών φάντος, του αργεντίνικου ταγκό. Κάποιοι το ονομάζουν το ελληνικό μπλουζ. 0 σημαντικότερος χορός του, το ζεϊμπέκικο, χορεύεται βαριά, υπνωτιστικά, με τα μάτια κλειστά. 0 χορευτής σηκώνεται και κάνει τις φιγούρες του στριφογυρίζοντας αργά, με τα βήματα του να ακολουθούν τις αποχρώσεις της μελωδίας. Σ` αυτή τη μουσική διακρίνεται μια βαθύτατη σχέση της Ανατολής και της Δύσης. Σ` αυτή τη μουσική βρίσκει κανείς τον πόνο της ξενιτιάς, τη γοητεία των λιμανιών, τις τσάρκες των ξενύχτηδων, τους χαμένους τους έρωτες. Την ήττα και το χιούμορ. Όταν γεννήθηκε το ρεμπέτικο, το κοινό και οι μουσικοί ήταν αδέλφια. . . Οι παρίες, τα κατακάθια της κοινωνίας που τραγουδούσαν μ` εκείνη τη βραχνή φωνή, ενοχλούσαν. . . Άντε τώρα να καταλάβεις.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]