[...] Ο "Σκεπτικισμός" διδάσκει την "αναστολή της κρίσης", καθώς και την "επιφυλακτικότητα έναντι της λήψης μιας απόφασης σχετικής με την αληθινή φύση των όντων". Ο σκεπτικιστής περιορίζεται στην παρατήρηση των φαινομένων, αλλά αρνείται να κρίνει την φύση τους αυτή καθαυτή. Ο "Αγνωστικισμός", εξάλλου, υποστηρίζει την αδυναμία του ανθρώπου να γνωρίσει -να κατανοήσει πλήρως- την πραγματική φύση των όντων. Ο αγνωστικιστής δηλώνει ότι αγνοεί την αλήθεια, καθώς και τον τρόπο ή την μέθοδο μέσω των οποίων θα μπορούσε να την γνωρίσει. Ο "Σχετικισμός", τέλος, ισχυρίζεται ότι τα πάντα είναι σχετικά, οπότε ο σχετικιστής δεν εκδηλώνει την βεβαιότητά του για καμία σταθερότητα ή μονιμότητα. Καμία γνώση, καμία αλήθεια, καμία πραγματικότητα δεν έχει απόλυτο -βέβαιο και αμετάβλητο- χαρακτήρα, αλλά τα πάντα βρίσκονται σε συνεχή συσχετισμό με τα πάντα, και ως τέτοια πρέπει να γίνονται αντιληπτά από τον ανθρώπινο νου. [...]

(Αθανάσιος Τσακνάκης, από την εισαγωγή του βιβλίου)