Η συζήτηση και επανατοποθέτηση προβλημάτων, αρχών αλλά και της αποτελεσματικότητας του Διεθνούς Ανθρωπιστικού Δικαίου στο λυκαυγές του 21ου αιώνα και αφού συντελέσθηκαν οι κοσμογονικές αλλαγές που διαμόρφωσαν τη φύση των σύγχρονων διεθνών σχέσεων και κατάργησαν την αντίθεση Ανατολής/Δύσης, ίσως να φαίνεται περιττή, ξεπερασμένη, ακόμη και προκλητική. Αν αναλογισθούμε όμως τις περισσότερες από τις 150 συγκρούσεις που έλαβαν χώρα κάπου στην περιφέρεια από το 1945 και τη δημιουργία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, το γεγονός ότι ελάχιστες από αυτές διεκπεραιώθηκαν με οπλικά συστήματα παραγωγής των εμπολέμων, ότι λίγες μόνο ημέρες ολοκληρωτικής ειρήνης γνώρισε η ανθρωπότητα σαν σύνολο, ότι οι έμποροι όπλων πάντοτε έχουν κάτι να πουλήσουν σε πλούσιους και φτωχούς και ότι οι μηχανισμοί, νομικοί και προστατευτικοί, εξακολουθούν να είναι αδύναμοι, αναποτελεσματικοί και ίσως ηθελημένα ασαφείς, τότε η αναγκαιότητα του εγχειρήματος προβάλλει αναπόφευκτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]