«Ιδιοδεκτικότητα: Η αίσθηση της κίνησης και της θέσης του σώματος στο χώρο»
Τον όρο ιδιοδεκτικότητα περιέγραψε αρχικά ο Sherrington στις αρχές του 1900. Στη συνέχεια, η ιδιοδεκτικότητα ορίστηκε με πολλούς τρόπους. Η τρέχουσα σκέψη διαιρεί την ιδιοδεκτικότητα σε δύο κατηγορίες: Η πρώτη κατηγορία σχετίζεται με τη θέση του σώματος και των αρθρώσεων στο χώρο, η δεύτερη κατηγορία καλείται κιναισθητική συνειδητοποίηση και είναι η ικανότητα ελέγχου των κινήσεων των αρθρώσεων.
Τα νωτιαία αντανακλαστικά ρυθμίζουν τη μυϊκή δραστηριότητα των μυών που κινούν μια άρθρωση με στόχο την αντανακλαστική σταθεροποίηση της άρθρωσης μέσω της αλληλένδετης νεύρωσης.
Τα νωτιαία αντανακλαστικά αποκρίνονται σε ερεθίσματα από τη μυϊκή άτρακτο, τα τενόντια όργανα του Gogli, και τα σωμάτια Pacini.
Οι ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας συντελούν στη νευρομυϊκή συναρμογή μέσω της εκμάθησης της σωστής θέσης ισορροπίας του σώματος.
Η αίσθηση της θέσης των αρθρώσεων, ειδικά προς το οριακό σημείο εκτός ισορροπίας, αναπτύσσει την αυτοματοποίηση της κίνησης και την αντίληψη για τη θέση και ισορροπία του σώματος.
Η δυναμική σταθεροποίηση των αρθρώσεων γίνεται μέσω αντανακλαστικών που προέρχονται από το νευρικό σύστημα (ιδιοδεκτικοί υποδοχείς).
Όταν η αίσθηση της ιδιοδεκτικότητας αυξάνεται κατά 50% η πιθανότητα τραυματισμού μειώνεται κατά 80%.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]