Το λογοτεχνικό έργο του Ν. Γ. Πεντζίκη την περίοδο 1935-1950 μελετάται κειμενοκεντρικά και διακειμενικά. Η μελέτη των κειμένων αναδεικνύει ως βασικό κίνητρο της ενασχόλησης του συγγραφέα με την τέχνη την υπαρξιακή αναζήτηση του αληθινού σχήματος, που ορίζεται ως ενότητα όλων στο Ένα. Ο Πεντζίκης καταλήγει στην πεποίθηση, πως πηγή γνώσης της αλήθειας είναι η γλώσσα και πως το περιβάλλον του έργου τέχνης μπορεί να είναι ο ιδανικός χώρος αναζήτησης, ανακάλυψης, έκφρασης και μετάδοσης της αληθινής πραγματικότητας, όταν στα πλαίσια του συνυπάρχουν ο Λόγος, που αποκαλύπτει ενορατικά την αλήθεια, και η σιωπή του `εγώ`, που είναι `ομολογία` προς το Λόγο. Κατ`ουσίαν οι ιδιαιτερότητες της πεντζικικής ποιητικής δε συνιστούν επιλογές του ποιητή στη διαμόρφωση μιας προσωπικής αφηγηματικής τεχνικής, αλλά πρακτικές `ομολογίας` προς το Λόγο με στόχο την απόκτηση βιώματος ολότητας. Η προσωπική υπαρξιακή αναζήτηση αληθινού σχήματος αποκτά κοινωνικές και καλλιτεχνικές διαστάσεις: καθορίζει την πρόταση του ποιητή για τη διαμόρφωση της συλλογικής καλλιτεχνικής ταυτότητας της πόλης και για τη συμβολή της τέχνης στην αποκατάσταση του ενοποιού μύθου της εποχής.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]