Η προσπάθεια ενοποίησης της Ευρώπης αποτελεί ασφαλώς μία ελπίδα αλλά και μια προκλητική περιπέτεια.
Στον εκκωφαντικό θόρυβο των όπλων και το παραλήρημα των εθνικισμών -μετά την κατάρρευση των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης- η `ευρωπαϊκή περιπέτεια` δείχνει ένα νέο όραμα, για μια Ευρώπη πιο ώριμη, πιο αποφασιστική, υπόδειγμα και πρότυπο δημοκρατίας, ας ελπίσουμε και κοινωνικής δικαιοσύνης και ειρήνης.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ αποτελεί για τις δώδεκα χώρες της Ευρωπαϊκής Κοινότητας έναν καίριο σταθμό, γιατί αποτυπώνει τις προϋποθέσεις της οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης, αλλά και της πολιτικής και αμυντικής συνεργασίας.
Όπως σε ολόκληρη την Ευρώπη, ο διάλογος ξεκίνησε και στη χώρα μας. Στην κυβερνητική αισιοδοξία η αντιπολίτευση αντιπαραθέτει τον δικό της κριτικό σκεπτικισμό. Κύριο μέλημα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας μας θα πρέπει να είναι η πραγματοποίηση της οικονομικής σύγκλισης και της νομισματικής ενοποίησης με την εφαρμογή του δεύτερου `πακέτου` Ντελόρ, που αποσκοπεί ακριβώς στη μεταφορά πόρων από τις πλουσιότερες προς τις λιγότερο πλούσιες χώρες της Κοινότητας. [...]
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]