Ο γεωπόνος Πέτρος Καναγκίνης υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του εποικισμού και της αγροτικής αποκατάστασης γηγενών ακτημόνων και προσφύγων από το τέλος των βαλκανικών πολέμων μέχρι και την επαύριο της μικρασιατικής καταστροφής και της σύστασης της Επιτροπής Αποκατάστασης Προσφύγων (Ε.Α.Π.). Ένας πρωτοπόρος της αναμόρφωσης του περιβάλλοντος της ελληνικής υπαίθρου στον Μεσοπόλεμο.
Ο Καναγκίνης αποτελεί τυπικό παράδειγμα της γενιάς των γεωπόνων που ανδρώθηκαν στον μεσοπόλεμο και οι οποίοι ήσαν φορείς μιας αρκετά διαφορετικής, περισσότερο ηθικο-βιωματικής, αντίληψης για τον ρόλο και την αποστολή των γεωπόνων. Μιας αντίληψης και μιας στάσης που περιλάμβανε και ένα μεγάλο βαθμό προσήλωσης σε ένα συλλογικό σκοπό -θα μπορούσα να πω `όραμα` αν ο όρος δεν είχε ευτελιστεί από την κατάχρηση-, που σήμαινε σε πολλές περιπτώσεις, εκτός των άλλων, και την υπέρβαση του στενά νοούμενου προσωπικού συμφέροντος.
Ο ιστορικός Δημήτρης Γ. Παναγιωτόπουλος αποτυπώνει με μοναδική ζωντάνια τα ορόσημα της πνευματικής, επαγγελματικής και δημόσιας διαδρομής ενός πρωταγωνιστή μιας εξαιρετικά σύνθετης και ταραγμένης εποχής. Μιας εποχής των άκρων, που προσπάθησε να ισορροπήσει και να βρει τον βηματισμό της μεταξύ δύο παγκοσμίων πολέμων και δύο μεγάλων εθνικών τραγωδιών - της μικρασιατικής καταστροφής και του εμφυλίου πολέμου. Μιας εποχής που σημαδεύτηκε από γενικότερες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, από αλλαγές και επεκτάσεις συνόρων ως συνέπεια πολέμων, από μεταναστεύσεις και ανταλλαγές πληθυσμών και από ποικίλες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές ανατροπές. Γεγονότα που φαντάζουν τόσο μακρινά και τόσο κοντινά, ο βιογραφούμενος τα βίωσε εκ του σύνεγγυς, μετέχοντας σε αυτά και επηρεάζοντάς τα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]