Η πλοκή του έργου διαδραματίζεται τις τρεις τελευταίες μέρες προ του Πάσχα. Στην πρώτη και τη δευτερη πράξη παρουσιάζονται ο Ελίς, ένας μάλλον αποτυχημένος καθηγητής, η αρραβωνιαστικιά του Χριστίνα, η μητέρα του, κυρία Έυστ –μια τραγική γυναίκα που, για να μην τους πικράνει, υποκρίνεται πως δεν καταλαβαίνει το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει όλη η οικογένεια–, ο οικότροφος της οικογένειας, Βενιαμίν, και η μικρή κόρη της κ. `Ευστ, η Ελεονώρα, κλεισμένη σ’ ένα άσυλο πολύ καιρό, που το έσκασε για να γιορτάσει με τους δικούς της. Ο Λίντκβιστ, ο πιστωτής, που μόνο η σκιά του προξενεί τον τρόμο στις δύο πρώτες πράξεις, στην τρίτη έιναι το κεντρικότερο πρόσωπο και φέρνει ένα ευτυχισμένο διάλειμμα στη ζωή όλης της οικογένειας. 

Γραμμένο στο χάραγμα του αιώνα μας και ύστερα από την κρίση του "Ινφέρνο" το Πάσχα αποτελεί έναν σταθμό της στριντμπεργκικής δραματουργίας. Βρισκόμαστε ακριβώς στη στιγμή που ο μεγάλος Σουηδός συνέρχεται από τις ψυχονευρωτικές του κρίσεις και προσπαθεί να ξαναφτιάξη τη ζωή του για τελευταία φορά, να βρει την ισορροπία ανάμεσα στο θετικό του πνεύμα και τη μυστικιστική του ιδιοσυγκρασία, να ξεπεράσει τις φοβίες, που τον κατατρέχουν και το φάσμα της παρακμής. Το ένστικτό του, ανυπόταχτο, δαιμονικό τον επιτάσσει και πάλι. Αποτέλεσμα αυτής της επιταγής είναι πολλά έργα, αντιφατικά μεταξύ τους τόσο σαν είδη, όσο και σαν ποιότητα. Από τα ιστορικά δράματα (Γουσταύος Βάζας, Ερρίκος ΙΔ κ.ά.) πετάγεται στο ονειρόδραμα (Σονάτα των φαντασμάτων), από τα "έργα δωματίου" (Αστραπόβροντο) στις παράξενες κωμωδίες (Υπάρχουν εγκλήματα κι εγκλήματα), από τον σκληρό νατουραλισμό (Χορός του θανάτου), στο αστικό δράμα (Πάσχα). Όλες αυτές οι κατηγορίες των έργων, που κλίνονται μέσα στα τελευταία δώδεκα χρόνια της ζωής του, σφραγίζονται από την προσωπικότητα του Στρίντμπεργκ. 

♦

Στο μονόπρακτο Παρίας τίθεται επί τάπητος το ζήτημα της δικαιοσύνης. Ο ίδιος ο Στρίντμπεργκ χαρακτήρισε το έργο του «πάλη των εγκεφάλων» γιατί εξαπολύεται και από τα δύο πρόσωπα μια πάλη να κατασπαραχθεί ο αντίπαλος πέρα από κάθε κανονισμό. Η κυνικότητα, η εκμετάλλευση της εντιμότητας, οι προσβολές, το μη ηθικό παρελθόν και των δύο οδηγούν σ’ έναν τραχύταο μαραθώνιο, που ώς την τελευταία στιγμή είναι αδύνατον να διανοηθούμε τον νικητή, καθώς «τα μυαλά των ηρώων μου», εξομολογείται ο Στρίντμπεργκ, «τα άφησα να δουλεύουν ακανόνιστα, όπως και στην πραγματική ζώή».