Τα παραμύθια στις Ινδίες δεν ξεχωρίζουν την εξιστόρηση από τον μύθο, την πραγματικότητα από την ποίηση. Για τους λαούς των Ινδιών δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στους τρεις κόσμους - των Θεών, των ανθρώπων και των δαιμόνων - και τα παραμύθια δεν διακρίνονται από τους μύθους ή από τις αφηγήσεις για ζώα. Σύμφωνα με τη διδασκαλία για την περιπλάνηση της ψυχής, η ίδια ύπαρξη μπορεί να εμφανιστεί σε φυτά, ζώα, ανθρώπους, δαίμονες και θεότητες. Ο πραγματικός, με την δική μας ευρωπαϊκή έννοια, και ο μη πραγματικός κόσμος είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Τα παραμύθια μπορούμε να τα ταξινομήσουμε, σύμφωνα με τους τρεις ινδικούς σκοπούς της ζωής, σε διδακτικά, θρησκευτικά και ερωτικά. Σ’ αυτά τα τελευταία η διαφορά ανάμεσα στην ανατολική και την ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι ακόμη πιο εμφανής. Η απουσία προκατάληψης των Ινδών στα ερωτικά θέματα οδήγησε στη δημιουργία παραμυθιών που θυμίζουν έντονα με την τόλμη τους τις διηγήσεις από τις «Χίλιες και μία νύχτες».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]