Η ιδέα αυτού του βιβλίου μου πρωτοήρθε στο μυαλό, όταν έκανα εθελοντικά μαθήματα Ελληνικών σε μετανάστες. Τα μαθήματα γίνονταν ένα δίωρο την εβδομάδα (σε εθελοντική βάση είναι δύσκολο ένας δάσκαλος να μπορεί να αφιερώσει περισσότερο χρόνο.) Από την άλλη τα Ελληνικά είναι τόσο δύσκολη γλώσσα, που καταλάβαινα ότι ένα δίωρο την εβδομάδα δεν αρκούσε. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήταν πολύ καλό για τους μαθητές μου αν είχαν ένα βιβλίο το οποίο θα μπορούσαν να διαβάζουν μόνοι τους, και είτε ρωτώντας εμένα, είτε με τη βοήθεια ενός λεξικού, θα μπορούσαν να μάθουν πολλά πράγματα, πέρα από εκείνα που μάθαιναν στην τάξη. Από την εποχή που εγώ μάθαινα ξένες γλώσσες, θυμόμουνα πόσο με είχαν βοηθήσει τα διάφορα μυθιστορήματα σε απλοποιημένη μορφή, όπου η χαρά του βιβλίου σε συνεπαίρνει, και πια η μάθηση γίνεται κάτι ευχάριστο, δεν περιορίζεται στην εκμάθηση της γραμματικής. Επίσης θυμόμουνα πολύ καλά, πόσες καινούριες λέξεις μάθαινα επειδή τις καταλάβαινα από τα συμφραζόμενα, ότι πολλές φορές δεν χρειαζόμουνα καν λεξικό. Αποφάσισα λοιπόν να προσπαθήσω να γράψω ένα βιβλίο σε απλοποιημένη μορφή.
Γιατί όμως `Το Παραμύθι Χωρίς Όνομα`;
Το `Παραμύθι Χωρίς Όνομα` ήταν πάντοτε ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, ένα παραμύθι για μικρούς και μεγάλους. Με γοήτευε η ιστορία μιας χώρας, που πέρασε από την κατάσταση της απόλυτης ευημερίας, (χάρις στον εργατικό βασιλιά), στην κατάσταση της απόλυτης διάλυσης (εξ αιτίας της τεμπελιάς και αδιαφορίας του επόμενου βασιλιά). Με καταγοήτευε η προσπάθεια του βασιλόπουλου να ξαναφτιάξει μια κατεστραμμένη χώρα, η δική του αυτοθυσία μπροστά στο κοινό καλό, ο ενθουσιασμός που κατάφερε να εμπνεύσει στον κόσμο... Η αίσθηση του κοινού σκοπού που τελικά επικράτησε, και που ήταν πάνω από μικροσυμφέροντα, ή από προσωπικές φιλοδοξίες... Τόσο ωραίο, αλλά δυστυχώς και τόσο επίκαιρο στην Ελλάδα του 2011..., εκατό χρόνια μετά την πρώτη έκδοση του βιβλίου...
Αν όμως ένα τέτοιο βιβλίο ήταν επίκαιρο στην Ελλάδα του 2011, καταλάβαινα πόσο θα άγγιζε τους μαθητές μου, που προέρχονταν από χώρες με πολύ περισσότερα προβλήματα... Έτσι ξεκίνησα σιγά-σιγά να το γράφω σε απλοποιημένη μορφή.
Αρχικά έγραψα τα πρώτα πέντε-έξι κεφάλαια, και τους τα έδωσα με την προτροπή να τα διαβάσουν όσο μπορούν στον ελεύθερο χρόνο τους. Γρήγορα ανακάλυψα ότι εκείνοι που τα διάβασαν (με τη βοήθεια λεξικού), ενθουσιάστηκαν με την ιστορία αυτής της χώρας με τον κακό βασιλιά που προσπαθούσε τώρα να σώσει ο γιος του! Κατά τον Ιούνιο, όταν πια είχε προχωρήσει το επίπεδο όλης της τάξης, μπορέσαμε και κάναμε τα δύο πρώτα κεφάλαια σαν μάθημα. Όμως τώρα πια οι μαθητές μου μου ζητούσαν και τη συνέχεια του βιβλίου, ήθελαν να μάθουν τι έγινε στο τέλος σ` αυτήν τη χώρα που είχε τόσα προβλήματα. Τους εξήγησα ότι ήταν δύσκολο να γράψω όλο το βιβλίο μέχρι το τέλος, αλλά να μην ανησυχούν, γιατί η ιστορία είχε καλό τέλος... Όμως αυτό δεν αρκούσε στους μαθητές μου...
Ήθελαν να μάθουν ακριβώς ποια ήταν η τύχη αυτής της χώρας, που προσπαθούσε το βασιλόπουλο να την ξαναστήσει από τα ερείπια... Έτσι λοιπόν, μέσα τον Ιούνιο, κάθησα κι έγραψα και το υπόλοιπο βιβλίο, και είχα την χαρά να τους το δώσω στο τελευταίο μάθημα σαν αποχαιρετιστήριο δώρο.
Έτσι λοιπόν, αυτό το βιβλίο, εύλογα αφιερώνεται στους μαθητές και τις μαθήτριές μου. Σε ανθρώπους από διάφορες χώρες, και από διάφορες ηπείρους, που μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες προσπαθούσαν να μάθουν Ελληνικά! Εύχομαι οι προσπάθειές τους να δικαιωθούν, εύχομαι να έχουν ένα καλύτερο μέλλον.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]