Στο βιβλίο αυτό, η παλαιοχριστιανική και η βυζαντινή αρχιτεκτονική προβάλλονται όχι ως προοίμιο της μεσαιωνικής ναοδομίας, αλλά ουσιαστικά ως τελευταία φάση της οικοδομικής της ύστερης Αρχαιότητας.

Ο συγγραφέας, σε αντίθεση με πολλούς ιστορικούς, δεν αντιμετωπίζει την παλαιοχριστιανική αρχιτεκτονική ως δυτικότροπη εξέλιξη αλλά μάλλον ως ύστατη έκφραση των αρχιτεκτονικών αντιλήψεων που επικρατούσαν στα κέντρα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής Μεσογείου, καθώς και στις παράκτιες περιοχές του υστερορωμαϊκού κόσμου.

Η βασιλική με τη μεγάλη μονοκόμματη αίθουσα και την ξύλινη σκεπή, μεταφορά από τη ρωμαϊκή αστική αρχιτεκτονική, κυριαρχεί στη ναοδομία, τόσο στη Δύση όσο και στην Ανατολή, μέχρι την εποχή του Ιουστινιανού, για να επανεμφανιστεί αργότερα στη Δύση ως στοιχείο ενός κινήματος αναγέννησης. Από την άλλη μεριά, στην Ανατολή, οι οικοδομικές αρχές της ύστερης Αυτοκρατορίας (θολωτά ανακτορικά μέγαρα, ταφικά κτίσματα και θέρμες) έρχονται στο προσκήνιο την εποχή του Ιουστινιανού και εξακολουθούν να καθορίζουν το χαρακτήρα και την εξέλιξη της ναοδομίας στην Ανατολή επί χίλια και πλέον χρόνια.

Εν ολίγοις, η χριστιανική αρχιτεκτονική στην Ανατολή διατηρεί και αναπαράγει τις αρχές της ναοδομίας της ύστερης Αρχαιότητας, ενώ στη Δύση ένας αρχαίος, συγκριτικά πρώιμος οικοδομικός τύπος εξαφανίζεται, για να αναστηθεί όμως συνειδητά από ένα κίνημα αναγέννησης.

Στο βιβλίο, λοιπόν, αυτό παρουσιάζεται η χριστιανική αρχιτεκτονική στην Ανατολή από τις απαρχές ώς την –άλωση της Κωνσταντινούπολης, ενώ, όσον αφορά τη Δύση, εκτίθενται οι εξελίξεις μόνον ώς το τέλος του 6ου αιώνα, μια και η οικοδομική τής προκαρολίγγειας και πρώιμης καρολίγγειας εποχής αντιπροσωπεύει διαφορετική τάση και οφείλει να αντιμετωπίζεται χωριστά.