Από την αρχαία Πόλη (πόλη - κράτος) στη νεωτερική Εθνόπολη (έθνος - κράτος) του Διαφωτισμού και την εξελισσόμενη πολυεθνική και πολυπολιτισμική Κοσμόπολη, οι έννοιες του «πολίτη» και της παιδείας του πολίτη βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής σκέψης και παιδαγωγικής πρακτικής. Στον κόσμο της ύστερης νεωτερικότητας, ακόμη και «μετα-νεωτερικότητας», οι έννοιες αυτές χρήζουν επανεξέτασης και επαναπροσδιορισμού. Το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και η οικονομική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα που αυτό συνεπάγεται, οδηγεί ώστε ο νεοφιλελεύθερος κτητικός ατομικισμός να κερδίζει έδαφος σε βάρος του δημόσιου τομές, ενώ οι πολίτες της σύγχρονης κοινωνίας να βιώνουν μια κρίση «ταυτότητας» και «ρόλου», καθώς στο νεόκοσμο της παγκοσμιοποίησης, με την οικονομική της δυναμική, η έννοια της παιδείας του πολίτη και της πολιτικής του διαπαιδαγώγησης σταδιακά μεταβάλλεται και αποκτά έναν κυρίως ωφελιμιστικό χαρακτήρα. Το τελευταίο είναι ένα θέμα που σήμερα απασχολεί σοβαρά τους εκπαιδευτικούς και τους πολιτικούς επιστήμονες. Οι συγγραφείς της παρούσας έκδοσης συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι κάθε προσπάθεια που αφορά την παιδεία του πολίτη πρέπει να επιδιώκει την παροχή ίσων ευκαιριών για γνώση και πλήρη συμμετοχή στην κοινωνία. Το δημόσιο σχολείο είναι ο κατεξοχήν δημοκρατικός θεσμός που έχει αυτή τη δυνατότητα. Και βεβαίως δεν πρόκειται μόνο για ίσες ευκαιρίες στην παραγωγή και κατανάλωση υλικών αγαθών, αλλά κυρίως για ίσες ευκαιρίες για μια εξανθρωπιστική παιδεία που θα προετοιμάζει χειραφετημένους πολίτες, πολίτες που ενώ διατηρούν την εθνική και πολιτιστική τους ταυτότητα είναι και πολίτες όλου του κόσμου, κοσμοπολίτες όπως θα έλεγε και ο Διογένης.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]