Αν αρκεστούμε στο συμπέρασμα πως το "Ουρλιαχτό" είναι απλά και μόνο το ποιητικό μανιφέστο της Μπιτ Γενιάς, τότε έχουμε χάσει αυτόματα την πραγματική εμπειρία ενός εκ των σπουδαιότερων δειγμάτων της μεταμοντέρνας ποίησης.

Το ποίημα διαθέτει μια πρωτόγνωρη για την εποχή του (κι όχι μόνο) ελευθερία στο λόγο και μια ασυνήθιστη ρητορική φόρμα, ξεχωρίζοντας από την κυρίαρχη γραμμή της αμερικάνικης ποίησης που από την εποχή του Whitman μέχρι σήμερα, λίγοι ήταν οι ποιητές που κατάφεραν να την κρατήσουν στη ζωή (όπως ο Pound, ο Williams, ο Cummings, ο Berryman, ο Norse, ο Bukowski κ.ά.). Ο Allen Ginsberg χρησιμοποίησε χρησιμοποίησε το ψυχολογικό αδιέξοδο και την ιδεολογική ήττα για να μας εισάγει σε μία, ώριμη πλέον, επείγουσα και συνειδητοποιημένη απόπειρα ακύρωσης του στημένου παιχνιδιού, τόσο της ζωής όσο και της ποίησης. Αυτή η παγκοσμιοποιημένη πλέον ήττα είναι που προσδιορίζει δραματικά ολόκληρο τον σύγχρονο κόσμο.

Ο Ginsberg ήρθε σε απόλυτη ρήξη με όλες εκείνες τις δυνάμεις που εξαντλούν και καταδυναστεύουν απανταχού το πνεύμα της ζωής και του καθαρού Λόγου. "Όποιος αρνείται την μουσική των σφαιρών αρνείται την ποίηση, αρνείται τον άνθρωπο, φτύνει τον Blake, τον Shelley, τον Χριστό, και τον Βούδδα... το σύμπαν είναι ένα νέο λουλούδι... όποιος θελήσει πόλεμο με τα ρόδα θα τον έχει". [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)