«Το βιβλίο της Στεφανάκη νομίζω πως θα βάλει σε σκέψη τους αναγνώστες. (...) Νομίζω πως έτσι θα έπρεπε να γράφονται τα βιβλία που αποσκοπούν να μας εισαγάγουν στα ήθη και τα έθιμα, στα ιστορικά γεγονότα, στα εθνικά δράματα ή τις εθνικές ανατάσεις, στις κοινωνικές εξελίξεις ή τις πολιτικές αντιθέσεις και αναταραχές μιας εποχής. Τα βιβλία με λαογραφικές και ιστορικές απαιτήσεις. (...) Το κάθε κεφάλαιο του βιβλίου ξυπνάει σβησμένους κόσμους, που με την τρυφερή διάθεση με την οποία η συγγραφέας τούς τραβάει από το σκοτάδι σού γίνονται τόσο αγαπητοί, που τους παρακολουθείς με αυθόρμητη προσήλωση. Τα εθνικά ζητήματα, οι εθνικές περιπέτειες γίνονται ατομικά σου ζητήματα. Και καθώς η συγγραφέας –λόγω του στενού άμεσου περιβάλλοντός της– ευτύχησε να ζήσει όσα περιγράφει από πρώτο χέρι, η γραφή της παίρνει συχνά εξομολογητικό χαρακτήρα, που η πειστικότητά του αυξάνει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. (...)

»Ακούς τα λόγια και βλέπεις τα πρόσωπα. Που σου είναι πια πολύ γνωστά. Το βιβλίο προχωρεί με την άνετη παρακολούθηση ενός κινηματογραφικού έργου».

(από το προλογικό σημείωμα της Έλλης Αλεξίου)