Ο ορθόδοξος κόσμος δεν μετείχε οργανικά στη διαμόρφωση της νεωτερικότητας. Δεν έζησε από μέσα την Αναγέννηση, τη Μεταρρύθμιση και Αντιμεταρρύθμιση, τους θρησκευτικούς πολέμους και το Διαφωτισμό. Τη Γαλλική και Βιομηχανική επανάσταση, την ανάδυση του υποκειμένου, τα δικαιώματα του ανθρώπου και το ουδετερόθρησκο εθνικό κράτος. Ό,τι χαρακτηρίστηκε ως θεμελιακό κεκτημένο της νεωτερικότητας, μοιάζει να παρέμεινε ουσιαστικά ξένο προς την Ορθοδοξία, γεγονός που, για πολλούς, ερμηνεύει και τη δυσκολία επικοινωνίας της με το σύγχρονο (μετα-)νεωτερικό κόσμο.
Η Ορθοδοξία λοιπόν σταμάτησε πριν τη νεωτερικότητα; Είναι, για παράδειγμα, συμβατά τα δικαιώματα του ανθρώπου με το ορθόδοξο ήθος; Ορθοδοξία και Διαφωτισμός είναι μεγέθη αλληλοαποκλειόμενα; Μπορεί να υπάρξει εκκλησιαστικός λόγος χωρίς την πρόσδεση στο κράτος και την εθνική ιδεολογία; Είναι νοητή η χριστολογία και η θεολογία του προσώπου στον ορίζοντα της νεωτερικότητας και της ψυχοαναλυτικής διερεύνησης; Ποια η σχέση θρησκείας και πολιτικής, Ορθοδοξίας και δημοκρατίας, εκκλησιαστικής και πολιτικής, Ορθοδοξίας και δημοκρατίας, εκκλησιαστικής και πολιτικής ταυτότητας στο πλαίσιο της νεωτερικότητας, και ποιος ο λόγος της Εκκλησίας και της θεολογίας στην εποχή της μετανεωτερικότητας; Τι είναι εν τέλει η Ορθοδοξία: θρησκεία του παρελθόντος άρρηκτα δεμένη με τον κοινωνικό και πολιτισμικό αναχρονισμό, αγώνας για τη διατήρηση `ιστορικών προνομίων`, ή πρόταση ζωής για το παρόν και το μέλλον;
Eίναι μερικά από τα ερωτήματα που συζητούν οι μελέτες των Θ. Λίποβατς, Π. Bασιλειάδη, Δ. Oυλή, Π. Kαλαϊτζίδη, Mητροπολίτη Γέροντος Eφέσου Xρυσοστόμου, K. Δεληκωσταντή, Aντ. Mανιτάκη, Θ. Aμπατζίδη, K. Aγόρα, π. Bασιλείου Θερμού, π. Aντωνίου Πινακούλα, Iω. Πέτρου, Πολ. Kαραμούζη, N. Kοκοσαλάκη, M. Mπέγζου, π. Eυάγγελου Γκανά, Δ. Mπεκριδάκη, Aλ. Kαριώτογλου, Mιλτ. Kωνσταντίνου, N. Nτόντου, και που αρχικά παρουσιάστηκαν ως εισηγήσεις στην Aκαδημία Θεολογικών Σπουδών στο Bόλο.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
